| OlyJedi
"Przedstawić cały problem" - problem w tym, że fotografujący nazywając coś reportażem często nie dostrzegają tematu, nie wiedzą na czym skupić uwagę widza. Powstaje mniej lub bardziej przypadkowy zbiór zdjęć połączony jedynie czasem, przestrzenią lub bohaterami akcji. To taka refleksja, która przyszła mi po obejrzeniu po dłuższej przerwie własnych "reportaży".Zamieszczone przez strOOs
Trudno tak z marszu. Reportaż musi mieć swój początek i koniec, a więc zdjęcia muszą się nawzajem uzupełniać niosąc w każdym kadrze inną informację. Przeprowadzić cię przez opowieśc tak, byś mógł powiedzieć "znam tę historię".
Na przykładzie wymyślonym ad hoc: reportaż o chorym dziadku.
Można zrobić 6 ujęć dziadka wykrzywionego w bólu, leżącego itp. ale to nie będzie żadna opowieść. By trzymać się kanonu reportażu zrobiłbym to (mniej więcej) tak:
1) ujęcie dziadka, portret środowiskowy (czy mieszka na wsi, czy w bloku, czy sam, czy z rodziną)
2) detal: tu możliwości są szerokie - foto recepty, leków, śladów po strzykawce na rękach itp.
3) punkt kulimnacyjny - dziadek w szpitalu - niekoniecznie oczywiste - może iśc do szpitala jakimś chodnikiem, a budynek jest w tle, może być na szpitalnym łózku
4) napięcie rośnie - zdjęcie lekarza jak wychodzi z sali operacyjnej, lub rodziny czekającej w poczekalni w napięciu, jak uda się zabieg
5) zakończenie - operacja się udała albo nie - tu też jest kilka środków wyrazu - ogólna radość rodziny (jeśli poprzednio zdecydowałeś się na foto lekarza), dziadek w fotelu głaszczący kota (jeśli mieszka sam), lub starannie zaścielone łóżko (jeśli wcześniej dziadek był pokazany w szerszym planie jak w nim leży, a teraz operacja się nie udała - zakończenie bez happy endu).
Masz zestaw zdjęć, gdzie nic się nie powtarza i opowiedzianą historię. To taki szkic, proszę o wyrozumiałość.
Kiedyś mówiło się, że do reportażu wystarczą 3 zdjęcia: wstęp, punkt kulminacyjny i rozwiązanie. Wydaje mi się, że przy obecnej, nowoczesnej złożoności relacji międzyludzkich niezbędnym minimum jest 5 ujęć.
---------- Post dodany o 12:34 ---------- Poprzedni post był o 12:32 ----------
Albo wybierasz bohatera, albo wybierasz miejsce. Nie da się "o wszystkim i o niczym" bo zrobisz zestaw zdjęć mijających cię osób (najczęściej będzie to ten sam kąt widzenia, lewy lub prawy profil, zależy na którym chodniku stoisz), który wybierzesz dość subiektywnie na podstawie tego, które ujęcie ci się udało, albo kto ma fajniej wykrzywioną twarz.
---------- Post dodany o 12:38 ---------- Poprzedni post był o 12:34 ----------
A tu się z Mirkiem zgodzę w całej rozciągłości.
Ostatnio edytowane przez diabolique ; 26.02.13 o 13:37
| OlyJedi
Cześć,
Moje dwa grosze...
Wydaje mi się, że już wcześniejszym zaczątkiem tej dyskusji było omawianie zdjęć pana Tomasza Gudzowatego, rozwinęło się to w kilka stron, i kilka ciekawych uwag tam padło.
Parę osób już się wypowiedziało (Diabolique, dzięki za duży wkład w temat), to cieszy, ale e temat ciekawy, to chciałbym Was prosić o rzetelne podejście i pomoc, abyśmy spróbowali jednak zebrać w tym wątku smaczki i treści które pozwolą nam zrozumieć - a jeśli nie to 'ukuć' czym jest wspomniany w tytule reportaż, czym dokument a czym esej - czy różnią się i kiedy, a kiedy zazębiają...
To, o czym pisze Diabolique mi się kojarzy - być może błędnie - z dokumentacją wydarzenia - są mocne i słabe momenty, szerokie i wąskie kadry jest szatnia, są trampki... Moim skromnym zdaniem, z tego wyjdzie dokument - jeśli nie będzie myśli przewodniej, jeśli nie będzie 'reżyserii' ze strony realizującego ten reportaż, jeśli będzie to zbiór zdjęć, sam autor nie 'wypowie', nie wykaże swojego zdania w temacie, to będzie dokument.
Moim zdaniem, reportaż powinien wyjawiać zdanie fotografującego na temat w którym się wypowiada. To moje zdanie przypominam
Zdaje sobie sprawę, że to znowu spłaszcza pojęcie...
Robert1088 za Diabolique'm wspomina, że reportaż powinien mieć wstęp rozwinięcie zakończenie, ale czy dokument nie musi? Czy to może różni dobry reportaż od słabego, że oba posiadają składowe, ale treści są w jednym nijakie, a w drugim ważne i przypadną do gustu oglądającego i wówczas nazwie to reportażem?
Ciągle kolejne pytania...
Podłożę się, i wytłumaczę, dlaczego użyłem zwrotu reżyseria - moim zdaniem fotografujący 'manipuluje' kadrem - Diabolique wykazał to w innym wątku na przykładzie uniwersyteckim - to czy pokazujemy szeroko, czy wąsko, czy detal ten lub owy, czy ta strona lub tamta strona kadru. tak samo będzie to manipulacją w dokumencie, jak i w reportażu - ale wydaje mi się, że można to robić z rozmysłem i okreslonym celem, jak i bez celu, rejestrując jedynie w taki lub inny sposób.
Diabolique daje też przykład z dziadkiem, gdzie jako 'reżyser potencjalnego reportażu' wie, co chciałby mieć na zdjęciach, gdyż poznał środowisko dziadka, okoliczności, zna historię, a jesli nawet nie - to i tak wie, co chce pokazać, przewiduje większość potencjalnych wydarzeń i dostosowuje treści i kadry do tego tematu.
Ilość zdjęć - minimum 5 - czyli jedno zdjęcie nie może być reportażem, gdyż nie będzie miało wstępu, rozwinięcia, czy zakończenia... A czy jedno zdjęcie może być esejem?
I jeszcze jedno pytanie - jak zrobię 1000 dokumentujących zdjęć i coś tam wybiorę - post factum - to czy zrobię z tego reportaż? Ja osobiście uważam, że to może się udać - w zależności od posiadanego materiału, będzie lub nie możliwym wypowiedzenie swojego zdania - gdyż już sam wybór zdjęć jest tego rodzaju reżyserią.
I wiem, ze już dużo tekstu ale dodatkowy przykład, który przytaczał Diabolique - czy obróbka z maskowaniem jest manipulacją - która ze słabych zdjęć dokumentacyjnych tworzy reportaż? Otóż mi się wydaje, ze tak - że ze słabych zdjęć, posiadających za dużo treści, dzięki maskowaniu możemy powiedzieć coś innego, coś wyreżyserowanego, swoje zdanie w taki sposób jak byśmy chcieli - dzięki współczesnym narzędziom jesteśmy w stanie stworzyć materiał na reportaż i go wyreżyserować z wielu nieudanych zdjęć. Czy to będzie jeszcze reportaż, czy już esej...
jeszcze już tak dodatkowo, moje zdanie odnośnie - Czy reportaż z krótkiego wydarzenia jest możliwy ?
Ja uważam, że jest - jeśli nawet wydarzenie trwało krótko, a ja zupełnie znalazłem się przypadkowo w danym miejscu, nie znając kontekstu (ale poznając go w sobie znany sposób w trakcie trwania wydarzenia) - to myślę, że jestem w stanie wykazać swoje spojrzenie (oczywiście subiektywne) w kilki zdjęciach posiadających jako całość wstęp, rozwinięcie i zakończenie.
Czy ten reportaż będzie dobry, to inna sprawa, ale będzie spełniał wymogi.
pozdrawiam,
| OlyJedi
To nie jest banalne pytanie. Moim zdaniem...
Akcja, bohaterowie to tylko łącznik. Zebranym zdjęciom często brakuje jeszcze osnowy, tematu łączącego bohaterów reportażu, na której można by utkać opowieść. Sama akcja (np. demonstracja) nic nie mówi. To tylko interakcja między bohaterami. Istotne jest to, czy w trakcie zdjęć uda się pokazać pierwotną przyczynę, która wywołała akcje. W przypadku demonstracji sprawa wydaje się prosta. Ludzie z jakiegoś powodu demonstrują. Prócz zadymy ważny jest jej powód. Potrzebny jest kadr, który powie widzowi: "to z tego powodu ta zadyma". Myślę, że nie właściwym byłoby podawanie gotowych rozwiązań kadrów bo lepiej pozostawić to autorom zdjęć, ich wrażliwości i ocenie sytuacji. Inaczej można się spodziewać, że za jakiś czas będziemy oglądać reportaże na jedno kopyto.
Mimo to napiszę co ja bym zrobił na demonstracji. Oprócz akcji typowych dla demonstracji, mniej lub bardziej ostrych reakcji demonstrantów czy organów porządkowych wypadałoby pokazać hasła i transparenty by przybliżyć widzom co powodowało ludźmi, że postanowili zaprotestować. Oprócz pierwszej linii demonstrantów ważne byłoby także zaplecze, pokazanie organizacji, tych mniej porywających klatek z rozdawania flag, przywdziewania jakiś koszulek ze wzniosłymi hasłami. Istotnym byłoby dotarcie do przywódcy demonstrantów, pokazanie go w sytuacji kiedy jest zrezygnowany, kiedy mimo zapału setek osób on nie widzi sensu dalszej walki. Albo wręcz przeciwnie, pokazać go kiedy tryumfalnie wznosi ręce w geście zwycięstwa po udanych negocjacjach ze stroną przeciwną - adresatem żądań. Pokazać go np. chwilę po oficjalnym wystąpieniu, kiedy w gronie najbliższych współpracowników jego twarz już tak nie promienieje i zaczynamy dostrzegać, że musiał oddać pola w innym temacie by uzyskać zgodę na spełnienie żądań demonstrujących. Bo sukces jednych jest porażką innych.
Jeśli mamy tylko możliwość to pokazać jak demonstracja wygląda od strony adresatów, z ich budynku, z ich okien, zza ich pleców. Takie ujęcia wraz z tekstem-komentarzem mogłyby wprowadzić nieco życia do reportażu. Front akcji, bohaterowie, wzniosłe momenty są wążne, ale tak jak napisał Diabolique, odkrywanie kulis też jest ważne, może być przerywnikiem dla jednych, a ciekawym spojrzeniem na temat dla drugich. To może być zwyczajnie ciekawe, odkrywanie kulis, pokazaniem mechanizmów jakie stoją za zwykłą z pozoru rozpierduchą na mieście.
By podejść do reportażu trzeba zwyczajnie wiedzieć jak to co fotografujemy jest skonstruowane, niezależnie czy jest to proces/akcja rozłożona w czasie czy może przestrzeń, którą mamy pokazać. Ogólny zarys wystarczy by nie poruszać się po temacie po omacku. Dobrze wiedzieć, jak ludzie się organizują, jak huragan ich gniewu podczas demonstracji powoli nabiera prędkości, jak może wyglądać zaplecze, gdzie można spodziewać się czegoś ciekawego, jak i gdzie szukać miejsc gdzie warto dotrzeć z powodu ważnych wydarzeń czy osób w nich przebywających. Istnieje tylko niebezpieczeństwo popadnięcia w rutynę. Dlatego odświeżająco raz na jakiś czas trzeba łamać nawet własne zasady. Np. poszukać kadru, wśród zrobionych zdjęć, który opowie wszystko co widzieliśmy, bez rozmieniania się na drobne.
I chyba wyszła z tego instrukcja...
A co do integracji z grupą. Jak już wspomniałem to moja opinia, ale... Jeśli integracja reportera pozostaje na poziomie wypracowanej "przeźroczystości", obojętnego nastawienia fotografowanych ludzi do jego osoby i wykonywanego przez niego zajęcia to tym lepiej. Dla mnie reporter jest obserwatorem. Na tyle ile może powinien zachować autonomie i obiektywne spojrzenie. Jak najmniej powinien ingerować w to czego będzie świadkiem, co chce zarejestrować. Całkowicie nie da się wyeliminować obecności reportera i jego oddziaływania. Ludzie mogą stać się śmielsi, bardziej porywczy, odważni kiedy zobaczą obiektyw. Przypominam, że często padają zarzuty wobec np. reporterów wojennych, że zamiast pomóc, wkroczyć w sytuacje, są bezduszni i "pstrykają te pieprzone zdjęcia". Z jednej strony to ich praca, obowiązek by opowiedzieć o tym co dotyka innych. Oczywiście są sytuacje, gdzie zwykły ludzki odruch jest ważniejszy niż fotografia. Na to nie ma instrukcji obsługi pt. "odłóż aparat i zrób coś". Generalnie reporter powinien starać się być obiektywnym świadkiem, który opowiada o rzeczywistości przez pryzmat aparatu i własnych doświadczeń.
Ostatnio edytowane przez hades ; 26.02.13 o 15:25
Kiedyś, przy okazji podobnej dyskusji wymądrzałam się podając słownikowe definicje owych pojęć. Wydaje mi się jednak, że na tym etapie "miętolenia tematu" to za mało. O ile w słownikach pojęcia te bardzo się zazębiają, podejrzewam że w bardziej fachowych opracowaniach różnice między określeniem "reportaż" a "dokument" są oczywiste i pewnie jakoś zdefiniowane. Może jest na sali ktoś zgłębiający wiedzę z zakresu dziennikarstwa?
I chyba o to autorowi pytania chodziło - ja tak to odebrałem.
Sorry Robert, ale wszyscy do szkół chodziliśmy prawda?
I każdy uczył się co to dokument, reportaż czy esej, teraz tylko
zmień środek przekazu z pisma na zdjęcia, odrobina wyobraźni i
odpowiedzi na wszystkie pytania Masz przed nosem.
|popRAWka: 3|SKARBNIK TWA wątek Moje foty :::: Nie ma prawdziwego szczęścia :::: wątek IR'iotyczne EGZEKUTOR TWA|Zloty: 6|
Tomasz Tomaszewski kiedyś powiedział mądrą rzecz. Kiedyś mówiło się, że w fotografii najważniejsze jest światło. Obecnie jednak tym, co przesądza o dobrej fotografii jest wiedza. Bez solidnej wiedzy nie da się zrobić uczciwego, obiektywnego reportażu, bo świat jest za bardzo złożony.
Przykładowo - uciekając od typowych "widowiskowych" reportaży konfliktów. Jak ktoś, kto nie zna reguł gry w piłkę nożną zrobi solidny reportaż, jeśli nie ma pojęcia, dlaczego jakiś facet po gwizdku sędziego stawia piłkę na trawie i nikt do niej nie podbiega? Jak można zrobić dobre zdjęcia np. ze szpitala, jeśli nie wiemy jak wygląda rozkład dnia (śniadanie, obchód, badania, zabiegi, operacje). Będziemy łazić bez sensu z kąta w kąt i strzelać przypadkowe foty.
Ja nie podjąłbym się np. reportażu z meczu bejsbola, bo zwyczajnie nie kumam o co w tym biega. Pewnie moje zdjęcia byłyby jakimś bezsensownym zlepkiem dziwnych figur zawodników
---------- Post dodany o 14:20 ---------- Poprzedni post był o 14:17 ----------
Nie sądzę, by autorowi wątku chodziło o instrukcję. Raczej o szerszą wymianę poglądów, niekoniecznie spójnych tak by mógł to sobie przetrafić i zbudować własną osobowość fotograficzną, przez którą będzie odfiltrowywał rzeczywistość.
| OlyJedi
Tak apropos demonstracji. Możemy porozmawiać na przykładach: http://twa.art.pl/archives/204. Materiał przygotował Sawa.
---------- Post dodany o 14:39 ---------- Poprzedni post był o 14:37 ----------
Niewątpliwie do "ogólnego zarysu" warto dodać szczegóły. Na wszystko nie będziemy przygotowani, ale to zawsze plus do doświadczenia.
Na pewno?
Mnie właśnie to zabrzmiało jak prośba o instrukcję obsługi.
Ale to nie jest istotne, aż tak by tworzyć dyskusję. Natomiast:
I te słownikowe definicje powinny w zupełności wystarczyć. Potem zaczyna się tylko naginanie zasad w nich określonych, po kątem czy to potrzeb środowiska, czy wręcz zdarzenia.Kiedyś, przy okazji podobnej dyskusji wymądrzałam się podając słownikowe definicje owych pojęć. Wydaje mi się jednak, że na tym etapie "miętolenia tematu" to za mało. O ile w słownikach pojęcia te bardzo się zazębiają, podejrzewam że w bardziej fachowych opracowaniach różnice między określeniem "reportaż" a "dokument" są oczywiste i pewnie jakoś zdefiniowane. Może jest na sali ktoś zgłębiający wiedzę z zakresu dziennikarstwa?
Ostatnio edytowane przez Saboor ; 26.02.13 o 15:48
|popRAWka: 3|SKARBNIK TWA wątek Moje foty :::: Nie ma prawdziwego szczęścia :::: wątek IR'iotyczne EGZEKUTOR TWA|Zloty: 6|
No właśnie, mocno przegadane. Mnóstwo kadrów, które są kalką wczesniejszych i nie wnoszą nic nowego do opowieści. Zabrakło solidnej fotoedycji. Poza tym brak szerszych planów, kontekstu, za to mnogość portretów. Nie widzę jakiegoś punktu kulminacyjnego (ale przejrzałem dość pobieżnie). I zasadnicza sprawa, operowanie małą głębią ostrości, przez co te zdjęcia mają najczęściej jeden plan. W reportażu ceni się właśnie wieloplanowośc, bo jednym ujęciem można pokazać więcej niż dwoma, trzema zdjęciami po kolei.
Gdyby ograniczyć zestaw do 10-12 zdjęć byłby mocny materiał. Osią całości zrobiłbym zdjęcie faceta naprzeciw strażników, w kontekście barierki, z fotoreporterem na drugim planie. Sama esencja (która niepotrzebnie została rozmieniona na drobne następnymi dwoma ujęciami).
---------- Post dodany o 15:13 ---------- Poprzedni post był o 14:53 ----------
Ps. A gdyby zrobić taki wybór: 2, 4, 7, 11, 16, 24, 28, 32, 37 (!), 46 to nie byłoby to znacznie ciekawsze w odbiorze?
(jednego prostestującego naliczyłem chyba na 6-ciu podobnych zdjęciach - po co?)
Ostatnio edytowane przez diabolique ; 26.02.13 o 16:15
Uprawnienia umieszczania postów
Odpowiedz z cytatem
| OlyJedi
