Reportaż

[Sawa]

cześć,

Cytując Diabolique'a pozwolę sobie wypunktować, aby czytający nie ominęli i przeczytali:

1. zrobienie dobrego reportażu opiera się nie na sprzęcie, a głównie na otwartych oczach.
2. Chcąc zrobić dobry reportaż musisz podejść do ludzi, nawiązać z nimi kontakt, poznać okoliczności i kontekst wydarzeń.
3. jeśli boisz się podejść do ludzi na metr czy dwa powinieneś dać sobie spokój z reportażem.
4. To jest moja metoda na reportaż - być tam, gdzie nie ma innego fotografa.

Poznajemy dzięki temu tajniki pracy reportera

W tym przypadku akurat chciałem pokazać, że ten koleś czający się z tyłu to ja To dowód na to, że można być blisko a jednocześnie dyskretnie

Ojej, to też znaczy, że masz bardzo palczaste dłonie - osób, które wpuszczono za plecy Jarosława w samym kadrze jest z 15

Mój kadr wyglądał tak. Sądzę, że mówi trochę więcej, ale to subiektywne spojrzenie.

Twój kadr mówi co innego - i w taki sposób, w jaki Sztab wyborczy/PR PiSu raczej nie chciałby pokazywać swojego szefa...
Zdecydowanie to wartościowe zdjęcie.

Pers, ja nie pałałem żadną nadzieją, jedynie uszczypliwie, acz delikatnie zanalizowałem zapodany kadr

Po przeczytaniu ostatnich postów dość klarowny robi się obraz reportażu "z oka cyklonu" - bliskość, skupienie, niemyślenie o sprzęcie, pomysł na miejsce inne niż reszta paparazzich z aparatami i komórkami.
A co z reportażem "tylko naszym" - wspomniany szpital, wyjazd na mecz podwyższonego ryzyka, opowieść o dziewczynach trenujących hip-hop? Teoretycznie mam więcej czasu - kusi mnie zmiana planu, głębi, zaczynam kombinować. Na pewno trudniej o zachowanie spójności ale czy w takiej sytuacji ta jedna stałka nie za bardzo mnie ogranicza? Może to bardziej kwestia pomysłu?
Pytam zupełnie retorycznie - nie mam doświadczenia w reportażu a nie ukrywam, że forma mi bliska mentalnie.

Pani B, nie uważam, że powinnaś w tych wymienionych przez Ciebie przypadkach myśleć innymi kategoriami jak właśnie - bliskość, skupienie, niemyślenie o sprzęcie, pomysł na miejsce inne niż oczywiste - mało tego - zakładając przykładowy 35mm, wiesz dokładnie, co będziesz mieć na kadrze, jak podejść, odejść, jak postąpić z treścią - bez zastanawiania się czy może zoomować (lepiej podejść), czy odzoomować (lepiej odejść), a jeśli za ciasno - to zmienić patrzenie.
A jeśi bedziesz mieć std zooma - też się nie zawiedziesz, to kwestia umiejętności korzystania, z jednej strony rozszerzysz swoje możliwości patrzenia, kadry ci nie uciekają, możesz sobie na to pozwolić, możesz nawet mieć te same kadry w rożnych konfiguracjach szerokości - nie musisz obawiać się korzystania z dowolnego sprzętu !
Jak Diabolique pisze - otwarte oczy, i zrozumienie tematu - oraz narracja jaką chcesz użyć. To jest kluczowe, reszta to narzędzia.

Mimo wszystko zachęcam do podawania i analizowania przykładów, realnych.
Diabolique podał jedną z receptur na reportaż gdzie sednem przekazu jest człowiek i jego relacje z otoczeniem (co może jest bliższe esejowi... ? ), ale czy nie ma reportaży np z ostatniego startu wahadłowca (gdzie wahadłowiec jest bohaterem), z budowy szpitala, gdzie czynnik ludzki schodzi na drugi plan...
Realne przykłady może macie, na nich bazować byśmy mogli, by roztajnić zupełnie tajniki...

pozdrawiam,

[aga_piet]

Mimo wszystko zachęcam do podawania i analizowania przykładów, realnych.
Diabolique podał jedną z receptur na reportaż gdzie sednem przekazu jest człowiek i jego relacje z otoczeniem (co może jest bliższe esejowi... ? ), ale czy nie ma reportaży np z ostatniego startu wahadłowca (gdzie wahadłowiec jest bohaterem), z budowy szpitala, gdzie czynnik ludzki schodzi na drugi plan...
Realne przykłady może macie, na nich bazować byśmy mogli, by roztajnić zupełnie tajniki...

Ciekawym przykładem może być jeden z laureatów World Press Photo 2012 - Koichiro Tezuka z reportażem o tsunami. Tu znów dopadają mnie wątpliwości nad różnicami między reportażem a dokumentem (wiem, wiem, ten rozdział dyskusji już zamknięty ) Inne spojrzenie. Człowieka jako takiego nie widać.
http://www.worldpressphoto.org/photo...g?gallery=2634

[Tadeusz Jankowski]

Foteczka z Prezesem-mówcą sama w sobie jest całym reportażem. Specyficznie oświetlona górnym światłem głowa, posłannictwo i siła logos na twarzy oraz ideowo skupione lica mlodzieży, zatroskane, układne, skoncentrowane by wypaśc solidnie i wspólnotowo.
Pzdr, TJ

[diabolique]

Teoretycznie mam więcej czasu - kusi mnie zmiana planu, głębi, zaczynam kombinować. Na pewno trudniej o zachowanie spójności ale czy w takiej sytuacji ta jedna stałka nie za bardzo mnie ogranicza?

I tak i nie. Operując jedną ogniskową potrafisz z czasem "myśleć kadrem". Nie przykładając aparatu do oka jesteś w stanie w głowie układać kadry, bo wiesz orientacyjnie odkąd dokąd obejmie obiektyw. Poza tym będąc dalej zrobisz szersze plany. Teleobiektyw to trochę pułapka, bo będąc dalej robisz odruchowo zbliżenia, co w efekcie da kadr podobny do 35mm ale spłaszczony perspektywą
Dla jasności - ja nie mówię, że nie wolno, albo sie nie da, albo że to bez sensu. Oczywiście, że tak można, ale trzeba używać ogniskowych świadomie. Właśnie by zachować spójność wizualną i nie zrobić zestawu fotek, które zupełnie do siebie nie pasują.
Ja używam jednej ogniskowej właśnie żeby nie kusiło, bo nie mam umiejętności plastycznych by wyobrazić sobie to samo ujęcie w różnych perspektywach. Ułatwiam sobie innymi słowy

Ojej, to też znaczy, że masz bardzo palczaste dłonie - osób, które wpuszczono za plecy Jarosława w samym kadrze jest z 15

Ale z tego 14 to uczestnicy show. Chodziło mi o wpuszczanie za plecy osób "z zewnątrz"


Bohaterem reportażu może być człowiek, ale też i miejsce. Ma to jak najbardziej sens. Ja podaję przykłady "ludzkie" bo 99,8% moich zdjęć dotyczy ludzi. Rzadko robię zdjęcia bez "czynnika ludzkiego", dlatego trudno mi się odnosić do tego typu fotografii.

[robert1088]

Wróciłem i przeczytałem . To naprawdę cenne informacje. Rozmawiałem też na ten temat z Sawą do późnych godzin wieczornych właściwie to poddaliśmy analizie "oskarową galę " http://www.990px.pl/index.php/2013/02/26/oscary-2013/ . Zastanawialiśmy się czy to dokument czy rasowy reportaż .
Dla mnie czegoś brakuje np brak kadrów z widowni - jak aktor zostaje "wywołany " gratulacje ,uściski to wyczekiwanie czy... właśnie ja .

---------- Post dodany o 12:00 ---------- Poprzedni post był o 11:57 ----------

I taka dygresja na koniec tak tu piszemy ale konkretne przykłady podali tylko Diabolique i Sawa .
Wniosek no trzeba samemu zrobić reportaż - zmierzyć się z tematem.

[hellbike]

Mysle, ze jedną z głównych cech reportażu jest to, ze posiada on strukture zalezna od czasu; tzn. prezentuje on pewien ciag zdarzen. Interesuje nas, *w jaki sposób cos przebiegało*.

Natomiast dokument skupia sie na istocie czegos, jakimś problemie.

Reportaż o drużynie sportowej - jeśli miałby byc projektem długoterminowym - odpowiadał by na pytanie "co sie działo" w zyciu drużyny; Można tu wyszczegolnić poczatek, rozwiniecie i koniec.
Natomiast dokument odpowiadał by raczej na pytanie "czym jest" drużyna.

Reportaż ma charakter bardziej informacyjny, natomiast dokument wydaje mi się czymś bardziej emocjonalnym; chcącym sprawić, aby widz w pewien sposób osobiście poczuł, jak to jest być w druzynie (sportowej).

W dokumencie jest znacznie więcej miejsca na subiektywność. Reportaż przedstaiwa fakty - wydarzenia ktore mialy miejsce i nie dajace sie podwazyc.
Natomiast w dokumencie - mającym oddać istote danego tematu - nie ma listy elementow, ktore nalezy uwzglednic. Autor sam, w pelni subiektywnie - decyduje, co jest jego istotą, a co nie jest.

Wracając do naszej sportowej druzyny - jesli 10 fotografow zrobi reportaz - dostaniemy material bardzo rozny wizualnie, ale dosc podobny tematycznie; te same wzloty, te same upadki. W koncu los, ciag zdarzen druzyny byl jeden (oczywiscie rozni fotografowie beda sie nieco roznic w opiniach nt. istotnych wydarzen, itp)

Natomiast w dokumencie o druzynie, 10 fotografow zrobi prawdopodobnie bardzo odmienne dokumenty; kluczowe jest tutaj osobisty stosunek do tematu. Jedna osoba moze podziwiac hart ducha i determinacje sportowcow i to zauwazymy na jego zdjeciach; ktos inny zauwazy zbyt duze oddanie i zaniedbanie zycia osobistego; jeszcze inny moze postrzegac sport jako bezmyslna rozrywke - kazde z tych podejsc wygeneruje zupelnie inne pod wzgledem emocjonalnym zdjecia.

Czytając posty w tym temacie zauważam, ze reportaz wydaje sie cieszyc wiekszym prestizem - co wydaje mi sie dosc dziwne. Dokument wymaga znacznie glebszego zbadania tematu i wydaje mi sie czyms duzo ambitniejszym (w wiekszosci przypadkow); jest tez duzo bardziej, hm, "artystyczny", jako ze jest duzo, duzo bardziej zalezny od osobistej wizij autora, dajac mu znacznie wieksza swobode.

[Sawa]

Hmm, znowu wracamy do definicji słowa - ja osobiście proponuję od niej 'odbiegnąć' i robić reportaże-dokumenty-eseje-itp stosując narrację, czy to będzie narracja czasowa, czy związana z upływającym czasem, czy z tematem, czy z wrażeniem, czy z... z tym, co autor uzna za stosowne, aby uwidocznić.
No i chwalić się zdjęciami, chwalić się.

[robert1088]

Ok Sawa - słowo się rzekło .
Reportaż - dokument, ocenicie sami.
Najpierw opis sytuacji .
Idąc ulicą zauważyłem poruszenie .Samochód zablokował torowisko. Tramwaj już stał, zjawiła się straż miejska, ekipa z utrzymania ruchu i jeszcze jacyś panowie ( policji brak ) Wykonywali telefony ,zdjęcia - pełna dokumentacja . Minęło 10 , 15 min nie działo się nic. Na pytanie co dalej z "sytuacją " straż miejska powiedziała, że "nic ". Nic nie mogą zrobić bo to nie leży w ich kompetencji . Po 20 min pasażerowie i przechodnie dosłownie "wzięli " sprawę w swoje ręce i usunęli zawalidrogę ( policji nadal brak ) Zapakowali się do tramwaju i odjechali . Policja pojawiła się 30 min od wykonania 1 zdjęcia ( ostatnie foto ).
Zdziwił mnie bezwład organizacyjny.
Wrzucam 16 zdjęć . Może część osób pokusi się o fotoedycję - wybór zdjęć tak aby stworzyć historię .
Chętnie poczytam wszelkie uwagi i zastrzeżenia .
Nie bać się oceniać

[robert1088]

mogłem jednorazowo dodać 15 zdjęć ostatnie 16

[Sawa]

Cześć Robercie1088,

Wydarzenie uliczne, bardzo statyczne, widać, że je obskoczyłeś z każdej możliwej strony aby dodać mu treści, i choć samego w sobie nie da się go porównać do koncertu "Biją'se", to rozumiem, że w to ramach ćwiczenia reportażu a ja mam okazję popróbować fotoedycji
16 zdjęć, z których ja w ramach fotoedycji wybrałbym tak: 1,2,7,8,12,16 - wg mojej oceny zdjęcia te wystarczają, żeby opowiedzieć historię chronologicznie, tak, jak to miało miejsce. Moim zdaniem można wówczas powiedzieć, ze opowieść ma 'ręce i nogi' :

1 - początek - szeroki kadr opisujący miejsce zdarzenia i kontekst.
2 - dalszy ciąg wydarzeń - obecność służb na miejscu, pasażerowie starający się przełożyć swoje spotkania, negocjacje i dyskusje
3,4*, 5,6 - pomijam, jako nie wnoszące nic do wydarzenia, lub powtarzające już znaną treść.
7 - fajne zdjęcie, podoba mi się, że 'spojrzałeś' z pozycji prowadzącego tramwaj.
8 - widać, jak tłum bierze sprawy w swoje ręce, i że wciąż ma obserwatorów.
9,10,11 - powtarzająca się treść z 8-mki, inne kadry ale akurat wybrałem wcześniejszy.
12 - widać, że auto usunięte, więc ruch tramwajowy zostanie przywrócony - do tego ten różowy, imprezowy balon
13,14,15 - pomijam, jako oczywiste wynikające z 12stego.
16 - i historia zaczyna się od nowa - tym razem 'niebieski' zawalidroga

Tyle w ramach chronologicznej fotoedycji, ale jakby się tak zastanowić, to na Twoich nie ma zirytowania pasażerów, raczej uśmiechy, nie widać, aby ktoś się 'rzucał' do służb mundurowych, lecz jakieś mile pogawędki, niemal na każdym zdjęciu, na którym są twarze, ktoś się uśmiecha Można zatem spróbować pójść innym torem fotoedycji - i nadać 'narrację' "wesołego zatoru" pokazując, jak miłymi, radosnymi i zaradnymi grupowo ludźmi są Poznaniacy i skupić się tylko na przesunięciu auta - 3,7,8,9,10,11 i 12.

Można już tak na siłę pójść jeszcze innym torem myślenia, i narzucić narrację - służby służbami, weź Polaku sprawy w swoje ręce i wybrać:
1,2,5,6,8,10,12,16.

To tyle udało mi się wy-fotoedyto-kombinować
pozdrawiam,


p.s. 4* - traktuję jako ciekawą streetówkę - pojedyncze zdjęcie wycięte z tego całego reportażu