Radość z fotografowania [w 22]

[staryman]

Lubię robić zdjęcia, tak po prostu, dawnymi, analogowymi, czasy, pstrykałem,
siedziałem w ciemni, potem rozdawałem opstrykanym, cieszyłem się gdy ze
zdziwieniem rozpoznawali siebie w przeżytych sytuacjach, taka amatorszczyzna.

Teraz, to samo, tylko cyfrowo. Siedzenie przy komputerze i obrabianie zdjęć
nie jest moim ulubionym zajęciem, pstryknięty kadr albo mi się podoba albo
do kosza, można go przyciąć, ale nie manipulować wszystkimi suwakami.
Nie ostrość i strona techniczna, a ogólny wydźwięk, klimat jest dla mnie
decydujący w ocenie.

[Quentin35]

Mam tak patrząc na zdjęcia, które robię na bieżąco i na "świeżo" obrabiam.
Tu faktycznie skupiam się na tym czy coś mogłem zrobić lepiej.
Wkurza mnie to czasami bo przecież nie są to zdjęcia, które robię na zlecenie czy za kasę ale takie, które są generalnie dla mnie, rodziny czy znajomych.
Przeglądając starsze zdjęcia już nie mam takiego ciśnienia

[rumpel]

Kupilem ostatnio Contaxy G1 i G2 i pol roku cyfry nie wyjalem z torby...

Janek

I hate you piękny sprzęcik toteż nie dziwię Ci się , że cyfra tylko kurz łapie ...

Pozdrawiam
rumpel

[Tadeusz Jankowski]

Radość fotografowania - temat intymny, trąci sztampą, językiem używanym przy okazji prezentacji deweloperskiej lub w reklamach środków anty, np. radość zielonej krainy, radość seksu. Małe wzięcie u dorosłych i doświadczonych, lep na naiwnych.

Żartuję, temat jest poważny i wart zastanowienia.

Otóż fotografia, to wszechstronna aktywność, daje radość, kształci, uwrażliwia, wzbogaca, także wspomaga, czyli działa terapeutycznie.

Jak patrzę na moje zdjęcia? Chyba podobnie, jak większość. Na te najdawniejsze z maksymalną wyrozumiałością, na te z epoki środkowej - z krytyczną wyrozumiałością, na te z ery mniemanej dojrzałości - nieraz z zawodem, nieraz z błyskiem w oku, a najczęściej z przeświadczeniem, że mogło być lepiej.

Często okazuje się, że człowiek przecenia siebie - oczekiwane przed sesją fajerwerki okazują się wysilonymi gniotami.
Rzadko, ale też bywa, ze jedna, czy kilka fotek strzelonych z marszu w jakimś niemal błysku przeczucia okazują się nadspodziewanie udane.

Po wspięciu się na pewien minimalny poziom techniczny człowiek zaczyna przykładać wagę do wartości estetycznych obrazu, a po opanowaniu elementarnych zasad kompozycji, stara się wkroczyć w następny etap - nadać wymowę fotkom. To drugie jest zrazu niedostrzegalne, nie wiadomo czym to się je, ale po latach kontemplacji nad swoimi fotkami i dziełami artystów, czy dobrych rzemieślników zaczyna się dostrzegać potrzebę nadania wydźwięku fotkom - nadania jej jakiejś fabuły, myśli przewodniej, nasycenia jej emocjami, fotka musi o czymś opowiadać, coś przekazywać oglądającemu.

Niestety, tworzenie fotek z przekazem, to jest tak wysoka szkoła jazdy, że tylko niekiedy udaje mi się na nią załapać, z reguły odpadam na bruk po skoku w górę ku czystemu pięknu i prawdzie.
Niemniej jednak próbować lubię.

Jak oceniam swoje zdjęcia? Odpowiem warunkowo - lubię bezwarunkowo dopóty nie włączę krytycznej, zimnej, rzeczowej analizy. Lubienie odpływa wtedy w dal, a ja odczuwam przemożną chęć załapania się na tratwę o nazwie "Nadzieja" i po raz n-ty wiosłowania w kierunku piękna i prawdy.

Reasumując - podobnie jak Mysikrólikowi, największą radość przynosi mi zatrzymane w kadrze - ludzie, chwile, miejsca, zdarzenia, rzeczy.

Pzdr, TJ

[waruga]

Popieram Twoj przekaz zawarty w tym poscie.

[BIKER]

Wpadłem w sidła fotografii ponownie, jak rodziły mi się kolejne córki. Co ja z nimi nie wyprawiałem. Najmłodsze bliźniaczki jak miały rok ubrałem w ładne śpioszki i pasadziłem pod choinką. Do dziś, a mają już 16 lat pilnują by to zdjęcie nie zginęło.

Fotografia zawsze sprawiała mi ogromną radość od nastolatka. Smiena, Smiena symbol potem Zenity E i TTL traktowałem jak coś najcenniejszego. Aż proza życia kazała wszystko wyprzedać.

Come back nastąpił niedawno w wersji cyfrowej. Wyszkoliłem dzieciarnię na rowerach i zacząłem się fascynować jak wariat i wyobraźcie sobie że jestem .......rozojowy, bo nie ma dnia żebym nie oglądał sojej galerii i czegoś nie próbował poprawiać lub tworzyć na nowo.

I nie mam wątpliwości, ze tak mi zostanie.

Pozdrowerki.

PS. Jakby ktoś z Was chciał kupić Canona EOS 300 w bardzo dobrym stabie, to chętnie sprzedam. Ja ze względu na koszty do analoga już raczej nie wrócę.

[furmun]

Być albo nie być...


Radość fotografowania w mym totalnym amatorskim wykonaniu
to radość dokumentowania .
Sztuka Fotografii to coś wiecej,chyba nawet niewiem ile wiecej ..,
zwiedzając Galerie ,czytam wątki mam wrażenie ,że zaraz powinni mi zabrać aparat i natychmiast usunąć konto "furmun" z Olympus Klubu.
Tu się woda wylewa tu się wszystko przewraca tu bałagan w kadrze itd nic tylko się pod ziemię zapaść.

..ale jako rodzinnemu dokumentaliście mam nadzieję potomni to wybaczą
i kiedyś tam ,będą się mogli cieszyć nie zawsze kompozycyjnie prawidłowymi
"zdjęciami"

Jak każdy chyba z Nas zagląda na wspomnienia innym okiem ,
nasze człowiecze chwile uwieczniane wedle nas samych niechaj dają nam Wszystkim Wiele radości ,a Fotografię na salony ,wystawy to ja.. moge tylko podziwiać.

pozdrawiam

[Rysiek_O]

Ja mam takie dwojakie podejście do zdjęć (tych moich amatorskich). Jedne z którymi wiążą sie jakieś szczególnie miłe wspomnienia, te ogladam z niejakim nabożeństwem. Drugie, takie zrobione "przy okazji" lub "ku pamięci" z którymi mnie nic specjalnie nie łączy i te oglądam dość beznamiętnie.
Sam zaś rozwój techniki jakoś "spłycił" rolę fotoamatorów. Artyści fotograficy to klasa sama w sobie, a tacy jak ja, zwykli "pstrykacze" ze względu na upowszechnienie sprzetu cyfrowego oraz obniżkę kosztów zdjęcia zostali wchłonięci przez świat. Teraz niemal każdy ma aparat, a gdy zrobi 10 000 zdjęć, to wśród nich zawsze kilka jest dobrych. Ale gdzieś tam głęboko jest poczucie że nie wszystko jest stracone, że nasza pasja amatorska, chęć eksperymentów, ulepszania i ciekawości "co z tego wyjdzie" nawet w tym masowo-cyfrowym świecie znajduje własną niszę. Dowodem na to jest chociażby niniejsze forum. Ktoś sie ze mną zgodzi?
Pozdrawiam
Rysiek