Kieliszek na kafelku

**paparapa** · 28.11.21, 13:33

Zamieszczone przez Wiejo

Jako jesienne to bardziej podobają mi się te mozaiki gęściej wypełnione liśćmi. Ich kolor, kształt i prześwitujące przez nie słoneczko jakoś wierniej oddają klimat tej pięknej i malowniczej pory roku.

Tak to wygląda bardzo ładnie jeśli,,,, No właśnie to jeśli. A w tym jeśli zawartych jest wiele problemów. Trzeba być w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze. Trzeba mz robić zdjęcia w rawie i skorygować je w kompie, bo naświetlenie takiego kadru w punkt jest bardzo trudne. Czym większa rozpiętość tonalna matrycy, tym łatwiej to zrobić.Więc jak to w życiu, nie jest to prosta sprawa. Przypadkiem czasem się uda w parku na krótkim spacerze... Ale aby zachować powtarzalność wyników sprawy się mocno komplikują.

Zamieszczone przez Tadeusz Jankowski

Z fotografowaniem jesiennych drzew, gałązek i listków na nich jest tak jak z fotografowaniem wszystkiego w plenerze. Z daleka coś, jakiś obiekt wygląda atrakcyjnie, kolorowo, świetliście. Nic, tylko podejść bliżej, przyłożyć obiektyw i pstryknąć fotkę. Po dojściu na miejsce okazuje się, że drzewo nie jest dobrze ustawione, przeszkadza coś w tle, gałęzie nie komponują się, światło nie z tej strony.
Liście, to oddzielny problem.
Aby trafić na liście jesienne z dobrym kolorem, dobrze podświetlone, dobrze ułożone na gałęzi, z dobrym tłem, to trzeba długo kluczyć po parku czy lesie. Poza tym liście nie w każdym roku dobrze się starzeją. Nieraz są długo zielone i nagle w ciągu kilku dni opadają z drzewa, tak że trudno upilnować moment. Listki są zależne od pogody i nieraz następuje nagłe żółkniecie i czerwienienie z jednoczesnym zawijaniem krawędzi, co nie wygląda dobrze na zdjęciach. itd.
Jak przy fotografowaniu wszystkiego w plenerze - gdy mam czas, to nie ma słońca, gdy jest słońce, to wiatr przeszkadza, macha gałęziami. Czekam, a gdy ponownie idę do lasu, to liście już zdążyły w większości opaść.
TJ

Bo fotografowanie, świadome fotografowanie proste nie jest i nie będzie. Nawet najnowszym i najlepszym sprzętem. To tylko narzędzia.

Dla mnie to relaks i przyjemność, którą inni znajdują w moczeniu kija, albo w spacerowaniu z psem.
Ważne jest aby się oddać temu co robimy, a być może uda się coś fajnego uchwycić.

**Tadeusz Jankowski** · 28.11.21, 14:06

Pisałem tu kiedyś o powtarzalności wyników w fotografowaniu. U mnie to wygląda tak.

Wykonałem fotkę jakiegoś obiektu, o której powziąłem zamysł, że byłaby lepsza, gdyby ustawić się do niej inaczej, spróbować np. bracketingu, ciaśniej ująć, itd. Idę w to miejsce powtórnie, wykonuję dajmy na to 5 - dziesięć fotek, bardzo starannie, jak mi się wydaje. Przychodzę do domu, wrzucam na komputer i co się okazuje? Niepotrzebnie się napinałem. Żaden egzemplarz nie chce być lepszy. To kadrowanie jakieś nie takie, to światło jakieś takie.

Niemal nigdy nie udaje mi się powtórzyć dosłownie udanej fotki, nawet w warunkach zdawałoby się identycznych. Coś w tym jest.
A dochodzi do tego coś takiego.
Idę sobie i patrzę. Zauważam - o łabędź. Podchodzę, pstrykam kilka fotek na chybcika. Przychodzę do domu, wrzucam na ekran. No niezłe.
Po roku oglądam. Nadal może być.
Planuję na następny rok łapać łabędzie w obiektyw na tym samym stawie, jeziorku.
Natłukłem w następnym roku dziesiątki fotek łabędzi w różnych pozach z myślą, że to przecież taki łatwy motyw pchający się sam w obiektyw, woda, roślinność, itd. Wrzucam na ekran. I co? - Większość to barachło.
Co się dzieje? - Nic się nie dzieje.

Do focenia trzeba złapać szwung, trzeba mieć dzień, w którym wiele się udaje. Inaczej, to jest tłuczenie obrazków. Rzadko który jest do rzucenia okiem na dłużej.
TJ

**fret** · 29.11.21, 18:49

Zamieszczone przez Tadeusz Jankowski

Pisałem tu kiedyś o powtarzalności wyników w fotografowaniu. U mnie to wygląda tak.

Wykonałem fotkę jakiegoś obiektu, o której powziąłem zamysł, że byłaby lepsza, gdyby ustawić się do niej inaczej, spróbować np. bracketingu, ciaśniej ująć, itd. Idę w to miejsce powtórnie, wykonuję dajmy na to 5 - dziesięć fotek, bardzo starannie, jak mi się wydaje. Przychodzę do domu, wrzucam na komputer i co się okazuje? Niepotrzebnie się napinałem. Żaden egzemplarz nie chce być lepszy. To kadrowanie jakieś nie takie, to światło jakieś takie.

Niemal nigdy nie udaje mi się powtórzyć dosłownie udanej fotki, nawet w warunkach zdawałoby się identycznych. Coś w tym jest.
A dochodzi do tego coś takiego.
Idę sobie i patrzę. Zauważam - o łabędź. Podchodzę, pstrykam kilka fotek na chybcika. Przychodzę do domu, wrzucam na ekran. No niezłe.
Po roku oglądam. Nadal może być.
Planuję na następny rok łapać łabędzie w obiektyw na tym samym stawie, jeziorku.
Natłukłem w następnym roku dziesiątki fotek łabędzi w różnych pozach z myślą, że to przecież taki łatwy motyw pchający się sam w obiektyw, woda, roślinność, itd. Wrzucam na ekran. I co? - Większość to barachło.
Co się dzieje? - Nic się nie dzieje.

Do focenia trzeba złapać szwung, trzeba mieć dzień, w którym wiele się udaje. Inaczej, to jest tłuczenie obrazków. Rzadko który jest do rzucenia okiem na dłużej.
TJ

I dlatego kocham fotografię plenerową, za jej niepowtarzalność

**Tadeusz Jankowski** · 29.11.21, 21:33

To prawda. Niekiedy idąc gdzieś wśród drzew, czy nad woda, łapię się na tym, że zaczynam patrzeć fotograficznie, oceniam widoki, przedmioty, sceny bliskie i dalekie pod względem tego jak by wyglądały po zarejestrowaniu ich na zdjęciu. I nie jestem w stanie przewidzieć jak, oprócz sytuacji skrajnych, kiedy występują bardzo duże kontrasty lub mało światła, itd.

Staram się wtedy patrzeć jak obiektyw, co jest właściwie niewykonalne bez zaangażowania wyobraźni i doświadczenia, bo obiektyw jest obiektywny, bezrozumny (chyba, ze dołączy się do niego AI, co dzisiaj ma już swój początek) i bezwzględnie stosuje się do praw fizyki.
Wzrok człowieka, to nie tylko oczy, to także mózg, który obrabia błyskawicznie obraz i ocenia go na podstawie zdobytych przez doświadczenie kryteriów. Niemniej przyroda dostarcza taką rozmaitość scen, widoków, obiektów, oświetleń, perspektyw, rozmaitość kadrów, jakie można z nich wykroić, że nie starczy życia by je zgłębić.
Oko widzi dużo większą rozpiętość tonalną niż sensor aparatu, bowiem jest w stanie akomodować się do analizy szczegółów w cieniach, a zaraz potem w światłach.
Jeszcze jedna właściwość oka jest zwodnicza dla fotografa. Oko błyskawicznie adaptuje się do odległości, widzi wszystko ostro.
Uczenie się fotografii (ja się uczę całe życie i jeszcze mi daleko do) polega na stałej konfrontacji doskonałości widzenia dwuocznego mózgowego, z doskonałością obiektywu, która jest ściśle określona, porozbijana na zależność od przysłony i ogniskowej.
TJ

**Wiejo** · 1.12.21, 20:10

Rozwalająca się obora to ciekawy ale i smutny widok. Polska złota jesień szczególnie w słonecznych promieniach przyjemna w odbiorze.

**fret** · 1.12.21, 20:29

Zamieszczone przez Tadeusz Jankowski

...
Jeszcze jedna właściwość oka jest zwodnicza dla fotografa. Oko błyskawicznie adaptuje się do odległości, widzi wszystko ostro.
...

Kup sobie jakąś starą (przedinternetową) książkę o fotografii...

**Tadeusz Jankowski** · 1.12.21, 22:33

Nie rozumiem aluzji. O co chodzi?
TJ

**fret** · 2.12.21, 08:49

O to, że tę zwodniczą własciwość można łatwo wyeliminować, po prostu trzeba zasłaniać jedno oko, żeby zobaczyć obraz w sposób fotograficzny, czyli wszystko ostre, ale bez efektu przestrzennego. Wyjątkiem jest fotografia z małą go, która uchodziła za symulację widzenia dwuocznego ze wzrokiem utkwionym w jednym punkcie.