Wsadż swoje foty na nasz serwer, wtedy będą widoczne w wątku. Ponumeruj je, wtedy łatwiej się do nich odnieść. Np. fota nr 3 OK (i ten kto czyta wątek podjeżdża do góry i od razu widzi o co chodzi).
Jeśli chodzi o Twoje foty, to jestem na tak. Ale wyeksponuj je bardziej przyjaźnie.
dziękuję, wezmę sobie do serca rady, tylko co do tej odnośnie nastroju moich prac- hmm, obawiam sie ze na to wpływ mam znikomy. Bardzo identyfikuję się z moimi pracami - czy to plus, czy minus, to nawet nieważne. Ważne jest to że staram się aby były autentyczne. Może kiedyś będą bardziej radosne, musze tylko mieć powód
dziękuję za komentarze i zainteresowanie pracami, następnym razem postaram się je wrzucić własnie w post. Dopero uczę się magii tego forum, zasad itp , proszę o wyrozumiałość
nie bede wnikal w powody nastrojow nie-radosnych, ale obecny styl twoich prac jest w porzadku.
no idzie wiosna, to moze pare zolto-zielonych gradientow poleci:>
Ok, dodaję trochę smutnych prac
powstały w nocy, czas naśw. 1 sekunda, jedynym źródłem światła był (haha, moze nie powinnam zdradzać)... telewizor, stąd charakterystyczny efekt na zdjęciu 2. i 3. Przy fotce nr.1 dość sporo manipulowałam photoshopem, ale zależało mi na określonym efekcie kolorystycznym, który nie bardzo jeszcze potrafię uzyskać jedynie fotografując...
Podobają mi się Twoje eksperymenty. Nie są to foty, które chciałbym powiesić w antyramach w salonie nad kominkiem. Ale przykuwają uwagę, skłaniają do myślenia, nie są banalne. Lubię takie fiksacje.
graficzke pierwsza na tej stronie ja bym sobie powiesil.
sarachmet: tez bym bral pod watpliwosc czy te prace sa smutne
Napisałem:Chyba zostałem źle zrozumieny. Nie powiesiłbym tych zdjęć nie dlatego, że są za słabe. Dlatego, że ponure.[/quote]Nie są to foty, które chciałbym powiesić w antyramach w salonie nad kominkiem
sarachmet,
Potrudzilem się, poszukałem wiadomościo o Julii Margaret Cameron, pooglądałem jej zdjęcia, poczytałem i nie znalazłem tego o czym piszesz, a mianowicie, że jej "prace są nacechowane właśnie takim smutkiem, nostalgią , rozmyte troszkę, jakby na granicy tego świata i ...innych, może życia".
Sam fakt, że była pod wpływem prerafaelitów (prerafaelizm, to był jeden z nurtów romantyzmu w malarstwie angielskim) zaprzecza temu.
Jej zdjęcia cechują się sensualizmem, jej celem było pokazanie wnętrza człowieka, jego stanu ducha i rzeczywiście mają pewien klimat kontemplacji, zadumy, smutku, ale chyba nie na granicy tego świata, są bardziej mistyczne i nostalgiczne niż depresyjne.
W owym czasie , gdy ona zaczęła fotografować (1863 rok), ekspozycja wymagała czasów powyżej minuty (niska czułość płyt fotograficznych i mały otwór względny obiektywu) i zdjęcia siłą rzeczy musiały być poruszone. Cameron to wykorzystała do budowania nastroju. Jako jedna z nielicznych owczesnych fotografów umiała przekształcić wadę fotografowania w postaci poruszenia w środek wyrazu artystycznego.
A to budowało klimat zadumy, refleksji, nostalgii, rozmarzenia. Smutek bym umieścił na końcu tej listy.
Pzdr, TJ
Tadeuszu, ja nie uważam żeby zarówno prace Margaret jak i moje były depresyjne. A że wydają się być na "granicy" życia- prerafaelizm oprócz swego sensualizmu miał również symbolikę i poetyckie inklinacje. Utwory Keatsa, opisujące kobiety -zjawy, duchy, kobiety będące mieszkankami tego swiata jedynie ciałem, a duchem błądzące w innym swiecie, słabe, niemal przeźroczyste - te bohaterki były inspiracją dla Rossettiego, Burne- Jonesa czy Cameron.Kobiety prerafaelickie są wyjątkowe ale są również bezwolne, to troche "lalki" ukochane przez XIX wiecznych wiktorian. Jeśli masz zresztą ochotę , podzielę się dłuższym wywodem na ten temat bo napisałam o nich( w tym o kobietach Cameron) całą magisterkę z historii sztuki, prerafaelitów znam więc, mówiąc nieskromnie, niczym własną kieszeń. Myślę więc że to co napisałam w poprzednim poście, nie mija się z prawdą, to jedynie uogólnienie tego o czym mogłabym napisać sporo więcej, choć to chyba nie miejsce na dywagacje tego rodzaju.Pozdrawiam i dziękuję za komentarze i zainteresowanie
sarachmet,
Nie napisałem wprost, ze prace Cameron były depresyjne. Jeżeli już, to zasugerowałem, że są bardziej nostalgiczne niż depresyjne, co miało oznaczać, że w Twoich dopatruję się duzo smutku, więcej niż u Cameron.
Jeżeli chodzi o zdjęcia tej wybitnej 19-wiecznej fotografki, to upieram zię przy opinii przeciwnej do Twojej. Ty piszesz, że "są nacechowane smutkiem..., jakby na granicy tego swiata i... innych, może zycia".
Kategorycznie twierdzę, ze Twoja interpretacja jest mocno naciągana.
Prerafaelici (malrze i poeci) i ich romantyczny symbolizm, który przywołujesz dla poparcia swojej interpretacji, to jest jedna sprawa, kobiety wiktoriańskie - druga sprawa, a "granica tego świata i może życia", to jest trzeci problem, który nie istnieje w dziełach Cameron.
Pzdr, TJ
Uprawnienia umieszczania postów
| OlyJedi
Odpowiedz z cytatem
