emocje?

[Smerf Maruda]

dlaczego nazywasz to prowokacja? Przeciez dodalem, ze to zdjecie nie jest mojego autorstwa. Mnie tylko chodzi o Wasze wrazenia, nic poza tym, zadne prowokacyjne zapedy. Potrzebuje opinii, nic poza tym. Skad takie podejrzenia?

Bo sobie pomyślałem, że niczego nieświadomy czytelnik zjedzie zdjęcie, że kompozycja nie taka, że sztuczne toto, że nie tylko piesek, ale i pupka ucięta i w ogóle kiła; a potem na niczego nieświadomego czytelnika wskoczy się, rzucając od niechcenia, że zdjęcie zrobił HCB, ty zrób lepsze :-)

Tak mi tylko przyszło do głowy, jeśli nie, to cofam bezpodstawne oskarżenia.

I moje zdanie:

Zdjęcia HCB miały utrwalać ulotne momenty, kompozycja - mimo, że zawsze ciekawe - może odbiegać od ogólnie przyjętych standardów.

Co do emocji - emocji tutaj niewiele, bardziej duch Paryża. Mi się bardzo podoba.

I tyle.

[Rafał Czarny]

Nie mam pojęcia, gdzie dopatrzyliście się w tej fotce "ducha Paryża". Bez informacji, że fotę sfocił Francuz, tego po prostu nie widać. Dla mnie ta akcja mogła dziać się w Moskwie, Berlinie, Poznaniu, Koluszkach, Pcimiu Dolnym. Może ktoś pomyśli, że jestem chamskim sznurkiem, ale nigdy nie słyszałem o autorze tego zdjęcia.

Ja to widzę tak: cwaniakowaty gość wyrywa naiwną panienkę. Przystojniak, spodnie "w kantkę" prasowane, zaliczył więcej panienek niż gwiazd na niebie. Całuje ją nad niedojedzonymi talerzami, nawet nie raczy odłożyć szluga (Niezły romantyk. Jak w tej bajce o romantyźmie - Roman, tyź mie dziecko zrobił ). Dziś wieczorem bankowo ją przeleci. A pies? Pies widział już tyle panienek, które pancio przeleciał, że patrzy tylko z żałością i politowaniem.

Dlaczego to zdjęcie jest dobre? Dlatego, że można je interpretować na wiele sposobów. Każdy widzi coś innego. Ktoś postawił zarzut, że tu nie ma emocji. To moim zdaniem nie prawda. Gdyby ich nie było, ten wątek byłby martwy.

Pozdrawiam

[Tadeusz Jankowski]

excel,
Widze tu sporo emocji - pocalunek, chwila satysfakcji, zadowolenia, malutkiego spełnienia. Widze tu uczucia, cos jest na rzeczy, chyba tych dwoje darzy się miłością i przyjaźnią. Piesek pod stołem również jest pelen emocji.
Tak mi przychodzi na myśl, ze to zdjęcie rejestrujące niepowtarzalny moment, opowiada za pośrednictwem emocji bardzo dużo nie tylko o Paryżu, o epoce, ale jest po prostu afirmacją zycia, opowieścią o szczęsciu, manifestującym się tu w takim drobnym spełnieniu, zrozumieniu, harmonii, oddaniu.
Dwoje młodych obdarza sie pocałunkiem "podawanym" poprzez stolik - chwilka satysfakcji, zadowolenia, chwilka frywolnosci osadzona w doskonałej codzienności. Zgrzebny chodnik, jak i krzesła, drzwi bistro, skromne stoliki, skromne, niebohemiaste ubiory, piesek raczej nierasowy (patrz na rozstaw przednich łap), wszystko to tworzy doskonale miejsce akcji, atmosferę, wprowadza patrzącego w paryską codzienność.
Ujęcie zdarzenia jest typowo centralne. Kadr jest pozornie zepsuty poprzez czerń wnetrza lokalu na górze, ale to jest chyba zamierzone, bowiem waznym elementem dopełniającym scenę jest piesek pod stołem.
Aby uzystkac równowagę autor musiał wydłuzyć kadr w górę, ale też uzyskał ważny sztafaż - wnetrze lokalu i posilający sie klient w tle.
Piesek jest trzymany na krótkiej smyczy, prawdopodobnie zbyt lubi sie wmieszac w przechodzących ludzi lub co gorsza między samochody na jezdni. Dziewczyna bezwiednie (wskutek emocji!) trąca go nogą, zwrócony w górę pyszczek jest reakcją na to, maluje się na nim zdziwienie oraz zniecierpliwienie - kiedy to sie skonczy.
Tułów dziewczyny jest przegiety nad stolikiem. Ma ona się bardziej ku niemu niż on ku niej. Widać, ze nie moze ukryc emocji. Zwisające z blatu palce jej prawej dłoni sa wyprostowane, przycisniete, w pozycji przypadkowej, wyrażają napięcie, zaangazowanie w pocałunek.
Postawa chłopaka również promieniuje emocjami, poprzez tymczasowość, chwilowość ułożenia nóg, oparcia rąk, a przede wszystkim przymknięcie powiek.
Nie ma tu ładunku miłosnej erotyki, jest troszkę frywolności, młodzieńczego uszczęsliwienia chwilą, satysfakci z bycia razem, z istnienia na tym świecie, zadowolenie z dobrego posiłku i dobre perspektywy na dzisiaj.
Fotka także mówi o tym, ze jest to chwila przelotna (spacer z psem), ze chłopak jest związany (na palcu obrączka), ze dziewczyna jest akuratna (pilnuje psa - trzyma go dla bezpieczenstwa krótko i przyklada sie bardzo do całowania) Zdjęcie mogło być wykonane w latach póznych 60-tych lub poczatkowych 70-tych, wtedy wchodzily w mode dluzsze wlosy i baczki.
Co jeszcze zauważam? A to, że zdjęcie nie mogło być pozowane w ścislym pojęciu tego slowa, jest zbyt lekko, tak od niechcenia wykonane,a jednoczesnie trafione w dziesiątke.
O kompozycji w sensie wycyzelowania kadru nie mozna tu mowic, poniewaz elementy plastyczne (rozkład świateł i cieni, lini, plam, brył) sa tutaj w ścisły związku ze zdarzeniem, nie mogą grać samodzielnej roli, dlatego nie bardzo można zastosować szeroko rozpowszechnionych sloganików typu przypadkowy kadr, nietrafiony kadr, przepalenia, uciął bym górę, z lewej zostawiłbym troszkę miejsca, przyciąlbym scenę, aby emocje lepiej unaocznnić, balagan w kadrze, krzywe ujęcie, krzywe linie, uciete nogi, itd, itd.
Pzdr. TJ.

[konukera]

To zdjecie jest dosc znane...
Bresson "specjalizowal" sie w czyms co nazywal decydujacym momentem. Nawet napisal ksiazke pod tym tytulem.
I jest to jakis przyklad tego decydujacego momentu. Chwile przed lub chwile po to juz nic ciekawego by w tym nie bylo.
Z tym ze jednak prawdopodobnie zdjecie pozowane - ale w tym sensie ze nie zdarzyl zrobic zdjecia jak para sie calowala, wiec poprosil ich o powtorke pocalunku... Glowy nie dam, ale tak slyszalem na wykladzie z fotografii. Nie jest pozowane w sensie wynajecia modeli itd.

[excel]

abc

[konukera]

Gdzie ta wystawa?
pzdr

[excel]

abc

[excel]

abc

[Tadeusz Jankowski]

Excel,
Zazdroszczę dwóch rzeczy - zwiedzania wystawy i pięknego sprawozdania - impresji. Doskonale nakreśliłeś sylwetkę fotografa i przekazałeś swoje wrażenia. Niemal esej.
Pzdr, TJ

[excel]

abc