Wersja do druku
Miło że zaglądacie :)
Masuleh, miasteczko w północno- zachodnim Iranie, położone na stromym zboczu góry Talesh (1000 m n.p.m.) Historia jego sięga X w n.e. Miasteczko w którym nie ma ruchu samochodowego, a dachy domów są placykami, chodnikami czy ogródkami, dla tych posadowionych nad nimi :grin:
26.
Załącznik 204864
27.
Załącznik 204863
28.
Załącznik 204862
29.
Załącznik 204861
30.
Załącznik 204860
31.Trafiliśmy na muzułmańskie święto Aszura, ale o tym w następnym secie :)
Załącznik 204859
Zdjęcia super, architektura miast bardzo spokojna (nie chcę użyć słowa nudna) :)
Dzięki :) Architektura rzeczywiście nie porywa :)Cytat:
Zamieszczone przez fret
Całkiem przypadkiem nasz pobyt w Iranie zbiegł się z uroczyście obchodzonym szyickim świętem Aszura. Trwa 9 dni i upamiętnia męczeńską śmierć wnuka Mahometa, Hussaina, w bitwie pod Karbalą w 680 r n.e. Cały kraj odświętnie udekorowany czarnymi flagami i każdego dnia ludzie zbierają się wspominając i rozważając śmierć Hussaina ibn Alego.
32.Owca jakby podświadomie przeczuwała rychły kres. Opierała się, kładła na ziemię, byle tylko nie iść. Zostanie złożona w ofierze zgodnie z rytuałem halal, a mięso będzie rozdane najuboższym.
Załącznik 204890
33.
Załącznik 204883
34.
Załącznik 204889
35.Rozdawane napoje
Załącznik 204888
36.
Załącznik 204886
37. Kobiety napiekły pysznych ciasteczek, którymi częstowały przechodniów, tych niewiernych też :grin:
Załącznik 204884
Swoimi ciekawymi zdjęciami zachęcasz do odwiedzenia tego kraju. Oglądam i czekam z niecierpliwością na Armenię i Gruzję.
Zapytam z czystej ciekawości, czy będąc obcym dla nich odczuwasz jakąś niechęć z ich strony, nie wiem jak to ująć, ale myślę, że wiesz co mam na myśli.
@jkr Żadnej niechęci nie odczuwałem z ich strony, absolutnie. Może za krótko tam byłem i nie wszędzie, ale raz jeszcze powtórzę, nie spotkałem się nigdzie na świecie z tak bezinteresowną życzliwością, zainteresowaniem, uśmiechem, jak w Iranie i to nie tylko w relacjach, gdzie mogli coś ode mnie dostać czy zarobić :)
- - - - - - - - - - AKTUALIZACJA - - - - - - - - - -
Cmentarz polski w Bandar-e Anzali nad Morzem Kaspijskim, jeden z pięciu w Iranie. Otworzył nam mimo późnej pory, opiekujący się cmentarzem Ormianin.
Za wikipedią: Polacy w Bandar-e Anzali w czasie II wojny światowej
1 kwietnia 1942 r. przybyła tu Armia Andersa po ewakuacji z ZSRR. Od kwietnia 1942 r. przez ponad trzy miesiące przebywali tam polscy uchodźcy (Sybiracy) oraz dzieci polskie, które ewakuowały się z ZSRR z Armią Andersa. Do Pahlawi dzieci przejechały pociągiem z miejsca zgrupowania w Narpaju do portu w Krasnowodsku, a przez Morze Kaspijskie przepłynęły statkiem „Mołotow”.
W Pahlawi podczas obowiązkowej miesięcznej kwarantanny ludzi szczepiono, golono zawszone włosy, palono odzież. Wyczerpanie, choroby nabyte w Rosji dały się we znaki, toteż mimo starań lekarzy polskich i brytyjskich oraz pomocy Amerykańskiego Czerwonego Krzyża, śmiertelność była duża. 639 osób, które nie przeżyły ewakuacji, bądź zmarły wkrótce po przybyciu pochowano na miejscowym cmentarzu ormiańskim, na którym wydzielono kwaterę polską[1].
Obóz był usytuowany na plaży, składał się z szeregu namiotów o długości około 3 km. Choć dzieci w tym czasie się nie uczyły, jadły chociaż trzy razy dziennie dobre posiłki[2], co pomogło im nabrać sił po okresie wyczerpania wskutek głodowania i niewolniczej pracy w ZSRR.
Po wyjeździe wojska polskiego z Pahlawi do Teheranu, dzieci przewieziono do sierocińca utworzonego w Isfahanie, rozlokowanego w rezydencjach dygnitarskich.
38.
Załącznik 204913
39.
Załącznik 204912
40.
Załącznik 204911
41.
Załącznik 204914
42.
Załącznik 204909
43.
Załącznik 204908
44.Wschód słońca nad Morzem Kaspijskim... może to gdzieś tu stał trzykilometrowy szereg namiotów z polskimi dziećmi.
Załącznik 204907
Podróżowanie z Tobą to sama przyjemność.
Relaacja fantastyczna.
Miło, dzięki Kapitanie :)Cytat:
Zamieszczone przez waruga
Ardabil, kiedyś z rozległymi pastwiskami :grin: , teraz słynący z pięknego sanktuarium Safawidów, zbudowanego wokół grobowca Safiego ad-Dina (1324 r) Na zewnątrz cały w remoncie, na szczęście w środku jest co podziwiać. Wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2010 roku.
45. W drodze do Ardabilu
Załącznik 204970
46.
Załącznik 204969
47.
Załącznik 204968
48. Można też obejrzeć kolekcję chińskiej porcelany podarowaną przez Abbasa I Wielkiego z Safawidów.
Załącznik 204967
Faktycznie wnętrze imponujące. Na 48 w górnych częściach widać, ze i tu remont by się przydał.
Dzięki za świetna relację!
Bajkowe :)