One nadal są świetne;)Cytat:
Zamieszczone przez hadan
Wersja do druku
One nadal są świetne;)Cytat:
Zamieszczone przez hadan
Ponoć podczas prac nad modelem numerycznym zauważyli, że płatowiec ustatecznia się na zakrytycznych kątach natarcia i polecili z tym do szefostwa biura Mikojana. Tam się popukali w głowę, wiec goście poszli z tym do Suhoja. W biurze "konkurencji" potraktowano ich poważnie i przyjrzeli się symulacji. Stąd wzięła się na Su27 sławetna "kobra" - pokazali to na Suhoju ale było wypracowane z Mi29...
W sumie do niczego nie potrzebne ale robi wrażenie (jak ktoś widział live). Taka ciekawostka a propos Mi29...
---------- Post dodany o 00:33 ---------- Poprzedni post był o 00:30 ----------
P.S. Na dużym Su27 wygląda lepiej niż na Mi29 ;-)
Bardzo mi miło.Cytat:
Zamieszczone przez hadan
Saunders-Roe Skeeter powstał w firmie Cierva Autogiro Company pod oznaczeniem W.14 w roku 1947. W 1948 rozpoczęły się próby prototypu, które ujawniły problemy z przegrzewającym się eksperymentalnym silnikiem Jameson FF-1. W związku z tym, postanowiono zbudować drugi egzemplarz z przekonstruowanym płatowcem, oraz innym napędem. Zdecydowano się na sprawdzoną jednostkę de Havilland Gipsy Major 10. Drugi prototyp oblatano w 1949 roku, niestety także i ta maszyna sprawiała kłopoty. Tym razem chodziło o bardzo niebezpieczne zjawisko tzw. rezonans naziemny, który przyczynił się do zniszczenia badanego śmigłowca w 1950. Rok później firmę przejął Saunders-Roe Limited (SARO), postanawiając kontynuować projekt. Po uporaniu się ze wszystkimi niedomaganiami konstrukcji pozyskano zamówienia brytyjskiej armii, na wyposażenie której nowy typ zaczął trafiać od 1956 roku. Seryjne śmigłowce miały mocniejsze turbodoładowane silniki de Havilland Gipsy Major 215. Skeeter użytkowany był przez lotnictwo wojsk lądowych (Army Air Corps) i Royal Air Force, najczęściej wypełniając zadania szkoleniowe, obserwacyjne oraz łącznikowe. Oprócz Wielkiej Brytanii pozyskały go Portugalia i RFN. Niemcy używali tych maszyn zarówno w lotnictwie, jak i marynarce. Na fotografii jest obserwacyjny wariant AOP.12 wykorzystywany w Luftwaffe.
Załącznik 133009
Sikorsky H-34 - opisałem go w poście #209 na 21 stronie tego wątku. Egzemplarz poniżej jest niemiecką wersją H-34G Choctaw.
Załącznik 133112
Bell UH-1 Iroquois zwany Huey jest jednym z najbardziej znanych i udanych śmigłowców w świecie. Został też najpopularniejszym i najchętniej kupowanym śmigłowcem amerykańskiej firmy Bell Helicopter Textron. Pierwszy prototyp XH-40 oblatany w 1956 roku spełnił wszystkie wymagania pierwszego odbiorcy - armii USA. Już na etapie projektowania dostosowano jego konstrukcję do różnorodnych zastosowań, oraz specyficznych potrzeb wszystkich rodzajów sił zbrojnych, a także potencjalnych odbiorców cywilnych, tworząc prawdziwie wielozadaniową maszynę. Mniej znanym faktem jest to, iż początkowo Bell oznaczał seryjne płatowce dla wojska symbolem HU-1 (cywilne nazwy to model 204/205), natomiast zmiana nazwy na UH-1 nastąpiła w 1962 roku i wiązała się z ujednoliceniem oznaczeń wszystkich statków powietrznych w amerykańskich siłach zbrojnych. Początkowo wytwarzano tylko warianty jednosilnikowe, natomiast z biegiem lat powstały także wersje napędzane dwoma silnikami. Na bazie UH-1 budowano inne typy śmigłowców, niekiedy znacznie różniące się od pierwowzoru, były to między innymi typy : 412, 214, AH-1 Cobra, czy będący obecnie w produkcji UH-1Y Venom (Super Huey) przeznaczony dla USMC. Iroquois służył do następujących zadań : transportowych, desantowych, poszukiwania i ratownictwa medycznego, wsparcia lotniczego, wykrywania i zwalczania okrętów itp. Według niektórych źródeł jest to najliczniejszy wiropłat w historii lotnictwa, w sumie powstało ponad 16000 egzemplarzy wszystkich odmian. Stał się on też prawdziwym hitem eksportowym, gdyż użytkowano go w ponad 50 krajach na wszystkich kontynentach, zarówno przez operatorów cywilnych, jak i wojskowych. U wielu z nich nadal jest w służbie i pozostanie w niej pewnie jeszcze przez wiele lat. Huey montowany był na licencji we Włoszech przez Agustę i w Japonii, gdzie zajmowało się tym Fuji. Do tej konstrukcji należy także pobicie 21 światowych rekordów : prędkości, zasięgu, długotrwałości lotu, czasu wznoszenia na dany pułap itd. Na koniec trzeba jeszcze dodać, że UH-1 stał się jedną z ikon Wojny wietnamskiej, w której był intensywnie wykorzystywany na wielu frontach i do różnych zadań. Jest to pierwszy w historii wojen przykład tak powszechnego zastosowania śmigłowców na polu walki (także innych typów), które miały co istotne znaczący udział w działaniach zbrojnych. Eksponat który prezentuję, to UH-1D w barwach niemieckiej Federalnej Straży Granicznej (Bundesgrenzschutz).
Załącznik 133212
Mi-8 (w kodzie NATO Hip) skonstruowany został w biurze Michaiła Mila w celu zastąpienia śmigłowca Mi-4. Pierwszy prototyp z oznaczeniem W-8 wyposażono w pojedynczy silnik turbinowy typu AI-24W, a niektóre elementy konstrukcji zostały przejęte wprost z poprzednika : wirnik główny, śmigło ogonowe, tylna część kadłuba wraz z belką, czy układ przeniesienia mocy. Oblatano go w 1961 roku. Wojsko zainteresowane nowym projektem zażądało przede wszystkim większej ładowności i zwiększenia bezpieczeństwa w przypadku awarii jednostki napędowej. Spowodowało to zmodyfikowanie płatowca poprzez zabudowę dwóch silników TW2-117, a po kolejnych próbach także opracowanie nowej pięciołopatowej głowicy wirnika. Pierwsze seryjne egzemplarze zaczęto wytwarzać w 1965 roku w Kazaniu, a ich produkcja trwa tam do dziś (znacznie zmodernizowane płatowce, często pod innym oznaczeniem). Drugim miejscem w którym odbywał się montaż było Ułan-Ude. Mi-8 okazał się jednym z najlepszych rosyjskich śmigłowców, pobito na nim kilka światowych rekordów, między innymi zasięgu, oraz średniej prędkości na trasie o ustalonej długości. O tym jak bardzo jest to udana maszyna, świadczy chociażby fakt nowych zamówień na ten typ, nie tylko rosyjskiej armii, ale też wielu odbiorców zagranicznych. Bezsprzecznie był obok UH-1 najlepiej sprzedającym się śmigłowcem w historii lotnictwa, według niektórych źródeł wyprodukowany w liczbie ponad 18000 sztuk! To więcej niż opisywany przeze mnie wcześniej Huey, natomiast z całą pewnością użytkowało go więcej krajów, bo ponad 70. Równie dużym powodzeniem co wojskowe maszyny, cieszyły się odmiany cywilne. Zmodernizowane warianty nosiły nazwy : Mi-17, Mi-171 i Mi-172. Z racji swojej wielozadaniowości budowano wiele różnorodnych odmian : transportowe, pasażerskie, dźwigowe, pożarnicze, rolnicze, wsparcia lotniczego, walki radioelektronicznej, rozpoznawcze, poszukiwawczo-ratownicze itp. Polska wprowadziła Mi-8 na wyposażenie w 1968 roku. Od 1988 rozpoczęto dostawy zmodernizowanej wersji Mi-17. Na zakończenie warto dodać, iż w czasie swoich pielgrzymek do naszego kraju, papież Jan Paweł II korzystał z usług salonki Mi-8S. Na poniższym zdjęciu widzimy właśnie egzemplarz tego samego typu w malowaniu Luftwaffe.
Załącznik 133452
Operator, zawsze ciekawie tutaj! To jeden z ulubionych moich wątków. Pozdrawiam
Dzięki Rysiek! Na Twoją uwagę i dobre słowo zawsze można liczyć. :)Cytat:
Zamieszczone przez Rysiek_O
Bölkow Bo 105 opracowany został w niemieckiej spółce Messerschmitt-Bölkow-Blohm (MBB), jako lekki śmigłowiec wielozadaniowy. Wyróżniał się on kilkoma niespotykanymi wcześniej w seryjnych maszynach cechami konstrukcyjnymi. Do najważniejszych zaliczyć należy dwusilnikowy turbinowy napęd (w tak małym płatowcu był to ówcześnie ewenement), a przede wszystkim tzw. sztywny wirnik główny. Odznacza się on prostszą budową, pozwalającą na wyeliminowanie przegubów poziomych i pionowych, co w konsekwencji radykalnie zwiększa wytrzymałość i trwałość, a także poprawia manewrowość w locie. Inne plusy wiążą się z lżejszą i tańszą w produkcji głowicą (w tym przypadku tytanową). Łopaty wirnika wykonano częściowo z włókna szklanego i zaopatrzono w tłumiki drgań (niektóre wersje ich nie posiadają). To nowoczesne i awangardowe w owym czasie rozwiązanie po raz pierwszy opracował Lockheed, jednak Niemcy nie skopiowali pomysłu, a tylko wzorowali się na nim, tworząc swój odmienny wirnik samodzielnie. Obecnie tego typu konstrukcje są standardem (oczywiście nie wszystkie są identyczne z omawianym tutaj). Prototyp oblatano w 1967 roku, natomiast wprowadzenie do służby miało miejsce trzy lata później. Montaż seryjny zakończył się w Niemczech w 2001, jednak ostateczny koniec produkcji licencyjnej przypadł na rok 2009 (Kanada). Oprócz tych państw Bo 105 montowano jeszcze w Hiszpanii, Indonezji i na Filipinach. Świetne własności pilotażowe maszyny spowodowały zainteresowanie się nią służb mundurowych, a przede wszystkim wojska. Używała ich min. policja, straż ochrony wybrzeża, czy żandarmeria. Także wielu operatorów cywilnych zakupiło ten typ, użytkując go do różnych zastosowań, jak choćby ratownictwo czy patrolowanie. W wojsku wiele płatowców służyło jako maszyny wsparcia, obserwacyjne, szkolne i do ewakuacji medycznej. W sumie nabyło go ponad 30 krajów świata, w wielu z nich jest nadal w użyciu. Bo 105 jest pierwszym w historii wiropłatem, który umożliwił wykonywanie bardziej skomplikowanych figur akrobacji lotniczej, takich jak chociażby beczki, czy pętle. Zdjęcie ukazuje odmianę Bo 105 C używaną niegdyś przez Bundeswehrę.
Załącznik 133647
Czy Bo 105 ma jakiegoś bezpośredniego następcę? Czy po zakończeniu produkcji tego modelu w Niemczech Spółka MBB produkowała inne tej klasy śmigłowce?