Typografia to projektowanie czcionek i ustalanie zasad ich użycia. Typografowie projektują kroje pisma.
Nie każdy zdaje sobie sprawę z różnicy między czcionką szeryfową i bezszeryfową. Niemal nikt nie jest świadomy rozróżnienia między czcionką dwu- i jednoelementową. Pisanki kojarzą się większości ze zdobnymi wielkanocnymi jajkami, a nie z krojami pisma. Każdy widział jakieś ksenotypy, ale mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że były one ksenotypami.
Współcześnie większość ludzi korzysta z zaawansowanych procesorów tekstu, które są nazywane błędnie edytorami tekstu. Takie programy dają zazwyczaj dostęp do czcionek szeryfowych, bezszeryfowych i nieproporcjonalnych. Czcionką szeryfową jest na przykład Times New Roman, bezszeryfową – Arial, a nieproporcjonalną – Courier New.
Poniższa tabela pokazuje po dwa przykłady czcionek szeryfowych, bezszeryfowych, nieproporcjonalnych, pisanek i ksenotypów. Oprócz nich wyróżnia się jeszcze pisma gotyckie, ale nie są one zbyt popularne w Polsce, o ile nie jesteście przypadkiem neofaszystami.
Czcionki szeryfowe mają poprzeczne kreski (szeryfy) na końcach linii. Czcionki bezszeryfowe są pozbawione tych poprzecznych kresek. W czcionkach nieproporcjonalnych każdy znak zajmuje tyle samo miejsca w poziomie – jak w przypadku czcionek używanych w dawnych maszynach do pisania. Pisanki naśladują pismo odręczne. Ksenotypy to inne, dziwaczne odmiany czcionek.
Czcionki dwuelementowe, takie jak pokazane wyżej czcionki szeryfowe, mają zróżnicowaną grubość linii. Czcionki jednoelementowe, takie jak pokazane czcionki bezszeryfowe, mają mniej więcej stałą grubość linii.
Oprócz kształtu czcionek liczą się odstępy pomiędzy poszczególnymi znakami (
kerning). Większość czcionek nie ma zaimplementowanego odpowiedniego kerningu, w związku z czym napis wykonany daną czcionką rozjeżdża się miejscami, bo odstępy między literami są za duże lub za małe. Nie ma to znaczenia w przypadku ulotki lub książki, ale ma znaczenie w przypadku krótkich tekstów, takich jak hasło reklamowe. Grafik, który projektuje banner, powinien skorygować odstępy międzyliterowe.
My Polacy, mieszkający w Polsce, jesteśmy Polakami i piszemy po polsku, a przynajmniej takie jest założenie. Język polski korzysta z osiemnastu liter ze znakami diakrytycznymi: Ą, Ć, Ę, Ł, Ń, Ó, Ś, Ź i Ż (majuskuły) oraz ą, ć, ę, ł, ń, ó, ś, ź i ż (minuskuły). Nie w każdym kroju pisma litery te są poprawnie zaprojektowane. Poniższa tabela zestawia czcionki Microsoftu dla Windows i czcionki FreeFont. Pierwsze są szpetne. Drugie – poprawne. Times New Roman i Arial mają ogonki o wadliwym kształcie, podczepione w złych miejscach, a kreskom nad literami brakuje finezji. Akceptowalny jest jedynie Courier New, choć kropki nad Ż i ż są przerysowane.